دیروز خلاصه ای از دادگاه تجدید نظر پرونده ی زهرا کاظمی را از میان اخبار خواندم ، ننگ بر همه ی آنان که این گونه بیداد می کنند.دادگاهی نا صالح در نهایت بی عدالتی برگزار شد، تنها می توان گفت :افسوس

       برای زهرای زیبای کاظمی

در کدام بیغوله ی جنون و تباهی بود
                                   زهرا جان

که سنگ فرش هزارساله ی نادانی
                        به خون تو آغشت؟

در کدام
پستوی تو در توی توهم
مردی یا مردانی
از سلاله ی نا میمون نامردی
حریم آزادگی ات را آلودند؟

و من نخواندم
نخواستم که بخوانم
که چگونه
         و چه سان ؟؟
ونخواستم که بدانم
                    چرا؟
زیرا که خوب می دانستم
این داستان هراس
تکراری تر از آن است که باز بگوییم.

و خدا سال می گذرد
و این مومیایی گنده بوی تعصب
نه می پوسد
       ونه می میرد.

و ما
عروس حجله ی نفس گیرش می شویم
             هر روز و هنوز
                               زهرا جان.

ونخواستم که بخوانم
با تو چه کردند
چون قلم
              در دست تو شمشیر بود.

و گردن افراشته ات
                           پرچم در اهتزاز دشمن

و زبان گویایت را
              خنجری می دیدند
                                      در نیام.

و آزادگی ات را
                   ماده شیری
                                      در کنام

و می هراسیدند از تو
و می هراسند از ما
                           زهرا جان
و تشنه اند به خونمان

وقتی
مردانی که دوستت می دارند
لبانت را
می بوسند
                 
              و آن گاه
 با جوالدوز قدرت می دوزند
و دست های بلورین ات را
می بوسند
                
              و آن گاه
قلم را از آن ها می ربایند
و سر قامتت را
یکی دو وجب
            کوتاه تر می خواهند ...

هراسی نیست
                  زهرا جان

خون تو
               هزار زهرای دیگر می زاید

خون تو
           آری ...

                                 شیرین رضویان