۱۲۳ سال پیش در روزی چون امروز دکتر محمد مصدق در تهران به دنیا آمد.
در این روز فرخنده به همه ی ایرانیان آزادی خواه و رهروان او و خانواده ی
عزیزانی چون سامی- پوینده- مختاری- شریف - فروهر - اسکندری و کسانی
که به جرم آزادی خواهی در خون غلتیدند می گوییم که راهشان ادامه دارد و 
فریاد بر می آوریم
    مرگ بر استبداد
                           زنده باد آزادی
                                                  پاینده ایــــران
 

    لـــــــــــولــــــــــــی                                            

                  به نام خداوند جان و خرد        کزین برتر اندیشه بر نگذرد
                  خداوند نام و خداوند جـای       خداوند روزی ده رهنمـای
۲۵ اردیبهشت سالروز بزرگداشت بزرگترین شاعر ایران زمین ابوالقاسم فردوسی است. او یکی از ستارگان درخشنده ی ادب فارسی است و از نام آورترین شاعران است که بسیاری از محققان شاهنامه ی او را بزرگترین حماسه  دنیا می نامند.
فردوسی با سرودن شاهنامه زبان شیرین  فارسی را از تجاوز زبان عربی 
به آن نجات داد و امروزه آنچه از ادبیات فارسی برای ما مانده است به خاطر اوست. 
فارسی زبانان همیشه مدیون این بزرگمرد بوده و هستند.
حضرت فردوسی دهقانزاده ای بود که اجدادش صاحب مکنت و ثروت بودند ولی او در اثر سرون شاهنامه و گذاشتن عمرش در این راه در سن کهولت تنگدست شد
        بسی رنج بردم در این سال سی       عجم زنده کردم بدین پارسـی
در عین حال او را می توان مردی وطن پرست و میهن دوست دانست که علاقه ای
وافر به ایران داشت و ابیات او نیز گواه این مطلب است
              چو ایران مباشد تن من مباد         بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
و اکنون گفتار وی اندرستایش خرد
              کنون ای خردمند وصف خرد          بدین جایگه گفتن اندر خورد
              بگو تا چه داری بیار از خــرد           که گوش نیوشنده زو برخورد
              خرد بهتر از هر چه ایزدت داد         ستایش خرد را به از راه داد
              خرد رهنمای و خرد دلگشای         خرد دست گیرد به هر دو سرای
              .....
              همیشه خرد را تو دستور دار          بدو جانت از ناسزا دور دار
              به گفتار دانندگان راه جــوی            به گیتی بپوی و به هر کس بگوی
              ز هر دانشی جون سخن بشنوی       از آموختن یک زبان نغنوی
              چو دیدار یابی به شاخ سخن            بدانی که دانش نیاید به بن
و در آخر او را می ستایم به خاطر فراهم آوردن شاهنامه و به گفته ی خود او        

              چنان یادگاری شد اندر جهان             برو آفرین از کهان و مهان    

                                                            کـــــــــــــــولــــــــــــــــی

نگاه می کنم و می دانم  پایانه ی راهم،
پایانی ترین نقطه ای است که می بینم.

پس تلاش می کنم .
      تلاش می کنم که جاده ی باریک دیدم بزرگراه شود.
      تلاش می کنم که ته جاده ی دیدم بی نهایت باشد .
      تلاش می کنم پایان راهم نزدیک ترین پایانه نباشد.

 تا کجا را خواهم دید ، نمی دانم.
 تنها دوست دارم ،تیر نگاهم به تیر آرش ماند.
 دوست ندارم هیچ درختی به آن فرمان ایست دهد.

 ای کاش تا جان من در تیرم است ، تیر برود و
 اگر جایی فرو نشست، آن جا کویــــــــــــــــــــــر باشد
 تا من باشم و
         چشمانم و
             تیر نگاهم و
                 تا می توانم نگاه کنم.

                                           دامـــون

ـ از این به بعد منم همراه کولــــــــــــــی ولولـــــــــــــــــی می نویسم .امیدوارم با همراهی هم وبلاگمون بهتر بشه. ـ